Tukkers in Costa Rica: “Droom die uitkomt”

Zo’n dertig FC Twente-supporters zijn er zaterdag in het Estadio Alejandro Morera Soto van Liga Deportiva Alajuelense bij als de afscheidswedstrijd van Bryan Ruiz wordt gespeeld. “Best bijzonder dat je aan de andere kant van de wereld zit en ze jouw club zo goed kennen.”

“FC Twente kennen ze allemaal”

“Wanneer je in Costa Rica vertelt dat je uit Nederland komt, dan is de eerste reactie: ‘Aaaah, Bryan Ruiz’. FC Twente kennen ze allemaal en op Bryan Ruiz zijn ze heel trots.” Diane Bongers woont nu twintig jaar niet meer in Nederland en voor de geboren Twentse is het absoluut speciaal dat FC Twente deze week in Costa Rica neer is gestreken. “Het is toch super leuk dat de club hier nu is, dan wil je er graag bij zijn. Ik kom oorspronkelijk uit Wierden en we hebben ook een tijd in Winterswijk gewoond. We wonen nu zo’n tien jaar in Costa Rica en verblijven ook een deel van het jaar op Curaçao. We volgen de wedstrijden van FC Twente zo veel mogelijk. Samen met mijn man zit ik dan voor de tv. In Costa Rica hebben we een huis aan de Pacific, op drieënhalf uur rijden van San Jose. We trekken er deze week mooi op uit en we nemen vrienden van ons, die ook gek op voetbal zijn, zaterdag mee naar de wedstrijd. Hier in Costa Rica zijn ze allemaal gek op voetbal, in elk klein dorpje is wel een voetbalclub of ligt een veld. Ze zijn er hier echt dol op. Costa Rica is een heel prettig land om te wonen, met een schitterende natuur. De inwoners zijn super vriendelijk en heel vredelievend. Costa Rica is ook een van de weinige landen in de wereld dat geen leger heeft."

“Ruim dertig jaar geleden heb ik voor mijn studie acht maanden in Costa Rica gewoond en ik was altijd van plan een keer terug te gaan. Toen ik hoorde dat FC Twente daar de afscheidswedstrijd van Ruiz ging spelen, was dat voor mij dé mogelijkheid”, vertelt Mark Wolbert, afkomstig uit Enschede en alweer zo’n 25 jaar woonachtig in Leiden. “Ik heb nu veertig jaar een seizoenkaart en ik ben er vrijwel elke thuiswedstrijd bij. Uitwedstrijden pak ik ook geregeld mee. Zo was ik ook bij Bryan’s debuut tegen Sparta, augustus 2009. We waren net Elia en Arnautovic kwijtgeraakt en ik was benieuwd wat Bryan Ruiz zou gaan brengen, ik kende hem niet. In het begin was ik wat sceptisch en niet direct overtuigd. Op het werk vroegen mijn collega’s hoe die nieuwe spits was. Ik zei: ‘leuke speler voor tegen de kleinere clubs, maar je wint er de oorlog niet mee’. Een collega noteerde dat op een geel memoblaadje en stopte het in z’n lade. Deze lade ging vervolgens twee jaar lang bijna elke week open, telkens nadat Ruiz weer gescoord had werd ik eraan herinnerd. Verstand komt met de jaren; Bryan Ruiz is de beste speler die ik in al die jaren heb meegemaakt. Vrijdagmiddag vlieg ik naar Costa Rica en een dag later ben ik erbij.”